Kortjakje vond het eigenlijk heel verleidelijk om haar blog vol te schrijven met de tekst: “Want Zijn goedertierenheid is tot in eeuwigheid”. En dit dan tig keer. De zangleider liet haar gehoor immers veelvuldig die zin opdreunen in antwoord op de regels die zij zelf uit psalm 136 voorlas. En dit spoorde ‘wonderwel’ met de boodschap in de preek van die ochtend. Toch heeft Kortjakje zich maar op de preek gestort met onderstaand relaas als gevolg.
Twijfel niet aan het kunnen van God. Twijfel niet aan het willen van God. Geloof Hem! Zo luidde de boodschap die zondag nogal recht-toe-recht-aan naar mij toe kwam.
We lazen Psalm 78:19-22. De spreker zette beeldend neer hoe Israël in de woestijn verbleef. Ik zag het voor me en proefde het ook bijna. Stel je voor: je zit daar en het zand waait tussen je brood. Je proeft het zand tussen je kiezen. Het zit tussen je tenen en in je oren. En van alles nog meer. Ellendige omstandigheden. Je kijkt om je heen en vraagt je af of God nog eens wil ingrijpen. Je geloof lijkt ver weggezakt. Maar God wijst naar wat Hij in het verleden heeft gedaan. En wijst de Israëlieten op de rots in de woestijn, ‘de geslagen rots’. Daaruit kwam water, toen het volk dorst had (Psalm 78:20). En vanuit het Nieuwe Testament mogen we weten dat Jezus de Rots is; zie met name 1 Korintiërs 10:4.
“Zie de Rots”, zegt God.
En je omstandigheden? Ja, het wringt misschien soms in je gedachten, zei de spreker. Maar luister naar dit woord van God: “Zie de Rots”. Kijk naar Jezus. “Vestigt uw aandacht dan op Hem, die zulk een tegenspraak van de zondaren tegen Zich heeft verdragen, opdat gij niet door matheid van ziel verslapt” (Hebreeën 12:3).
En, houdt het vast: “Zijn goedertierenheid is tot in eeuwigheid”.
Blessings,
Kortjakje