Veiligheid is een begrip dat ons allemaal bekend is. We kennen bijvoorbeeld lichamelijke, maar ook geestelijke veiligheid. Hoe gaan wij om met onze behoefte aan geestelijke veiligheid in de gemeente?
Wat betreft dat laatste, het is gemakkelijk om er iets over te schrijven. Maar dit blijkt een stuk moeilijker als er iets in de praktijk gebracht moet worden.
Onlangs betrapte ik mezelf erop. We kwamen op een zondag de kerk binnenlopen, er was een opdraagdienst. Op allerlei plaatsen zaten gasten en we konden daarom niet op onze ‘eigen’ plaats zitten. Op zo’n moment weet je met je verstand wel wat er gebeurt. Je blijft er ook blij bij kijken en past je aan. Maar van binnen…?
We kwamen op een totaal andere plaats te zitten. Ik realiseerde me dat ik letterlijk van een andere kant naar de kerk keek. Dat was niet verkeerd, maar wel heel anders.
Hoe flexibel ons karakter ook is, we hebben allemaal de neiging om het bekende te zoeken.
Het bekende sterkt ons in onze eigen mening. Eigenlijk in ons zijn. Het onbekende maakt ons onzeker. Nieuwe vragen roepen gedachten op waar we niet altijd goed raad mee weten.
Zo is het ook met het veranderen van je huiskring. Graag houden we dingen zoals ze zijn.
Soms komt er dan een vraag of verzoek om samenstellingen te veranderen. We zijn het er doorgaans over eens dat er voor iedereen plaats is in de gemeente. We zijn gastvrij, en staan open voor iedereen. Denken we. Maar wat als het plaatje van je gezellige huiskring wordt verstoord?
Misschien trap ik een deur open, of is het juist met de deur in huis vallen, maar leg deze vraag eens aan je kring voor. Staan wij open voor nieuwe mensen, nieuwe ideeën, andere ideeën?
Daarnaast blijft er altijd ruimte om te bespreken wanneer een kring na veel getob niet loopt. Dat kan ook. Misschien is het wel het belangrijkste om gewoon eerlijk te blijven. Maar ook om eerlijk te zijn moet je soms uit je veilige zone komen!