Sommige negatief-kritische lezers van deze blog hebben onze redactie afgelopen dagen benaderd. Volgens hen is Kortjakje eindelijk ontmaskerd. Volgens hen legde de spreker afgelopen zondag de vinger op de zere plek. Hij noemde het ‘Peter Pan Syndrome’. Van origine – en meestal niet ten onrechte – wordt dit etiket vooral op mannen geplakt. (Want inderdaad, sommige mannen blijven zich op latere leeftijd puberaal, onvolwassen en narcistisch gedragen en zijn bang om zich te binden.) Als redactie onthouden wij ons van stellingname, maar weet dat volgens sommige knorrepotten ook Kortjakje met dit syndroom is besmet. Wie doorleest, doet dit op eigen risico!
Volwassenheid
De preek zou gaan over volwassenheid. (Vandaar dat het Peter Pan Syndrome ter sprake kwam -redactie.) We lazen Hebreeën 5:11-14. Ook noemde de spreker Numeri 14 waaruit blijkt dat God in Zijn oordeel over het volk Israël iedereen van 20 jaar en ouder op dezelfde wijze bestrafte: zij mochten het beloofde land niet ingaan vanwege hun ongeloof.
“Jaja”, zei mijn tante: “dit is even een eerste aandachtspuntje voor wie ‘tot de jaren des onderscheids’ is gekomen. Je geloof moet op eigen benen komen te staan. Je kunt niet eeuwig op je ouders blijven leunen, óók niet in je geloof.” Maar verder was de preek ook best leerzaam, moet ik zeggen.
Goed en kwaad
Een volwassen gelovige is in staat om onderscheid te maken tussen goed en kwaad. Dit staat in het gelezen tekstgedeelte. En ik kreeg de indruk dat de spreker het hier wel mee eens was, maar tegelijk gaf hij wel aan dat het nog niet altijd zo eenvoudig is. Sommige dingen kunnen in zichzelf goed zijn, maar door de manier waarop wij ermee omgaan kan het ‘kwaad’ worden. Denk bijvoorbeeld aan een hobby. Kan leuk beginnen. Maar dan groeit hij onder onze handen op en eist die hobby al onze aandacht, tijd en geld op. Een hobby kan een soort afgod worden, waarschuwde de spreker.
Volg je eigen hart?
Wat bij mij het hardste binnenkwam was de uitspraak dat ook het volgen van je eigen hart helemaal niet zo goed hoeft te zijn. Ik hoor het vaak in mijn vriendengroep: je moet je eigen hart volgen – wees jezelf, blijf jezelf. Ga geen dingen doen die niet bij jou passen. Je weet wel, dat soort woorden. Maar de spreker wees erop dat je eigen hart niet per definitie zo’n betrouwbare gids is. In een getuigenis na de preek kwam dit nog eens extra bij me binnen: ‘Dicht bij jezelf blijven’ moet niet het motto van mijn leven zijn, maar: dicht bij God blijven! Daar gaat het toch om?
Nou, hier laat ik het maar bij voor deze keer. Je begrijpt wel dat de preek over nog veel meer ging. Bijvoorbeeld over het oude en nieuwe verbond tussen God en Israël. En het verbond tussen man en vrouw. Over het houden van het verbond door trouw en liefde (dat zijn keuzes!). Over God die de plaats van de mens innam om het verbond te herstellen, over Psalm 24:4, enzovoort. Maar dat ga ik niet allemaal oplepelen in deze blog.
Blessings,
Kortjakje